We leven in een wereld die anders is dan toen ik klein was. We leven in een wereld waarin de ene terroristische groepering over de andere heen duikelt. We leven in een wereld waarin de ene bomaanslag in het Oosten gevolgd wordt door de andere in het Westen en vice versa.
We leven in een wereld die elke dag van de week, elk uur van de dag verkeert in opperste staat van paraatheid. Toch is dat niet voldoende, want gisterochtend werden we wakker in een wereld die (minstens) 31 Brusselse levens minder kende door toedoen van terroristen.
Terrorisme is werkelijkheid. Dat valt niet te ontkennen. Ook niet door de mensen die zeggen ‘wees niet bang, dat is wat zij willen!’ – zij zijn stiekem ook bang, ook al hebben ze gelijk. Het is vermoeiend om telkens te blijven zeggen dat we ons niet gewonnen mogen geven, omdat dat is wat de terroristen willen.
Terrorisme treitert iedereen. Ik wil mijzelf, wegens mijn roots, niet meer hoeven te verantwoorden als er weer een paar gekken, na een loze ‘Allahu Akbar’, de gehele wereld opfokken en menen dat ze die aanslag ook namens mij en anderhalf miljard andere moslims zouden plegen. Toch krijg ik zo nu en dan die scheve blikken en toch voel ik de druk om me steeds te moeten verantwoorden – en dat kan ik nog begrijpen ook.
Terrorisme komt dichtbij. Het is plots geen ver-van-mijn-bedshow meer als ik slachtoffers op televisiebeelden in het Nederlands om hulp hoor schreeuwen. Was de aanslag in een metrostel tweehonderd kilometer dichterbij gepleegd, dan was mijn naam wellicht ook gereduceerd tot een van de zoveel gewonden of wellicht zelfs doden.
Angst komt dichtbij. De voorbode van terrorisme is angst. Angst mag niet regeren, zeggen we allemaal, maar angst heeft een heel sterke neiging daartoe. Vooral wanneer angst zo dichtbij komt. Ankara, Istanboel, Parijs, nu Brussel en heel veel plaatsen daartussen zijn al aan de beurt geweest. Ik heb angst voor het moment dat mijn stad aan de beurt is.
Ik weet niet of ik vandaag met hetzelfde gevoel de metro in stap. Ik hoop het niet, ik wil het niet, mijn leven blijf ik leven, ik ben trots op mijn leefwijze, maar toch denk ik tegelijkertijd dat de angst mij ook begint te plagen.
Maar dat is niet erg. Misschien moeten we een moment nemen om met zijn allen even bang te zijn, want dat is niet meer dan menselijk. En daarna gaan we er tegenaan, voor wanneer ze hier mochten komen. Voor elkaar en voor de stad. Voor onze stad, vrij en onverveerd.
Uit Het Parool Opinie.
Waardeer dit artikel!
Als je dit artikel waardeert en je waardering wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.[paytium name=”Eenmalige donatie Tahrim Ramdjan” description=”Eenmalige donatie Tahrim Ramdjan”] [paytium_dropdown label=”Ik doneer” options=”1,50/5/10/25/100/250″ options_are_amounts=”true” /] [paytium_total label=”Mijn gekozen donatie” /] [/paytium]